Układ zgorzelecki




06.07.1950

wróć

„Układ między Rzeczypospolitą Polską a Niemiecką Republiką Demokratyczną o wytyczeniu ustalonej i istniejącej polsko-niemieckiej granicy państwowej” – to pełne brzmienie nazwy traktatu podpisanego 6 lipca 1950 r. w Zgorzelcu pomiędzy rządami PRL a NRD. Dokument po pięciu latach od konferencji poczdamskiej określał przebieg zachodniej granicy Polski (została „ustalona i istniejąca granica biegnąca od Morza Bałtyckiego wzdłuż linii na zachód od miejscowości Świnoujście i dalej wzdłuż rzeki Odry do miejsca, gdzie wpada Nysa Łużycka oraz wzdłuż Nysy Łużyckiej do granicy czesko-słowackiej, stanowi granicę państwową między Polską a Niemcami”[1]).

W układzie znajdują się m.in. informacje o tym, że „ogólna długość wytyczonej linii granicy polsko-niemieckiej wynosi 460,4 km; z tego długość odcinka lądowego granicy według pomiarów geodezyjnych wynosi 51,1 km, długość odcinka wodnego (na rzekach i kanałach) określona sposobem graficznym według map granicy państwowej w skali 1: 25 000 wynosi 389,8 km, a długość odcinka na wewnętrznych wodach morskich - 19,5 km"[2].

Z perspektywy niemieckiej nawet wśród przedstawicieli enerdowskich władz panowało przekonanie o tymczasowości tych granic. Zachodnie Niemcy uznały przebieg granic dopiero w 1970 r. Polsko-niemiecki traktat graniczny ostatecznie ratyfikowano w 1991 r.