Od aresztowania jednego z sowiogórskich robotników w Pieszycach 3 czerwca 1844 r. zaczął się zryw społeczny, który znamy dziś pod nazwą powstania tkaczy śląskich. Dzień później zbuntowani tkacze, którzy już wcześniej organizowali się, protestując przeciwko wyzyskowi i obniżeniu płac, dali upust swemu niezadowoleniu i ruszyli w kierunku zakładu fabrykanta Zwanzigera. Zniszczono wówczas wyposażenie fabryki, część maszyn, wtargnięto także do magazynu i budynku administracji.

5 czerwca tłum zbuntowanych tkaczy ruszył w kierunku Bielawy, dokonując zniszczeń w budynkach  tkalni i farbiarni Christiana Dieriga, a także wyrządzając szkody w zakładach Hilberta i Andretzkiego. (Można spotkać również informację, że gniew rozwścieczonego tłumu – a mówi się o 3000 osób – był tak silny, że podpalono dom Dieriga. Informacja jednak wymaga weryfikacji). Zbrojnej pacyfikacji robotników dokonał oddział pruski, który przybył ze Świdnicy. W wyniku starć śmierć poniosło 11-12 osób, a kilkadziesiąt zostało rannych.

„W niedalekim Wrocławiu, na wieść o tych wydarzeniach doszło do manifestacji, w czasie których wznoszono okrzyki wspierające pieszyckich tkaczy, a w prasie rozpisywano się o tragicznym losie śląskich robotników. W efekcie zwróciło to uwagę pruskiego państwa, co poskutkowało doraźnym wsparciem materialnym oraz pozwoleniem na otwarcie w Bielawie i Pieszycach targowisk miejskich, oferujących produkty żywnościowe w niższych cenach. Sam Fryderyk Engels twierdził, że sowiogórskie powstanie wpłynęło na przebudzenie proletariatu z letargicznego snu, a Karol Marx uważał je za pierwsze świadome wystąpienie niemieckich robotników. Zainteresowanie powstaniem nie malało z biegiem lat, obrastając w legendę wolnościowego zrywu będącego efektem braku poszanowania dla godności pracy ludzkich rąk. Bunt stał się inspiracją dla cyklu grafik Kathe Kollwitz, a w 1892 roku niemiecki dramaturg i noblista Gerhart Hauptmann stworzył na podstawie zdarzeń z 1844 r. dramat pt. ‘Tkacze’ (Die Weber). W Bielawie sztuka ta została pierwszy raz wystawiona na deskach Teatru Robotniczego w 1954 r”[1].