„Ten dzień (13 lipca 1968) uważam za drugi najtragiczniejszy dla Legnicy (zaraz po wkroczeniu Armii Czerwonej do miasta 9 lipca 1945r.)”[1] – czytamy na jednym z blogów poświęconych komunikacji tramwajowej w Legnicy. Tego właśnie dnia przestał kursować ten typ komunikacji publicznej. Jaka była historia legnickich tramwajów?

„Magistrat 50–tysięcznej Legnicy w roku 1896 podjął decyzję o wprowadzeniu regularnej komunikacji tramwajowej, podpisując umowę na budowę sieci z bliżej nieokreśloną berlińską spółką tramwajową. 18 stycznia 1898 na 8,5–kilometrowej sieci uruchomiono uroczyście trzy linie oznaczone literami alfabetu (nazwy ulic według stanu na dzień dzisiejszy)

Dworzec kolejowy — Plac Słowiański — Złotoryjska — Hutnicza — Chojnowska — Rynek — Zamkowa — Dworzec kolejowy (okólna)

Plac Słowiański — Mickiewicza — Jaworzyńska

Rynek — Rycerska — Ściegiennego

Jak na ówczesne warunki częstotliwość kursowania 18 wagonów silnikowych i 5 doczepnych była duża — na linii a) co 7,5 minuty, na pozostałych do 10 minut. Linie o rozstawie 1000 mm były jednotorowe z mijankami. Zajezdnię tramwajową zbudowano na ulicy Wrocławskiej”[2].

Po II wojnie mimo zniszczeń (szczególnie w okolicach Rynku) w Legnicy tramwaje nadal funkcjonowały. Powstawały również nowe linie (np. w 1952 r. jedna z nich dotarła do Huty Miedzi), nie zmieniło to jednak planów transportowych miasta, w których zakładano zastąpienie tramwajów autobusami. Po niemalże 50 latach władze Legnicy – miasta ponad stutysięcznego –  nie przewidują reaktywowania komunikacji tramwajowej.