8 sierpnia 1909 r. w Legnicy na błoniach w pobliżu gazowni i miejskiej rzeźni zorganizowano I Śląskie Zawody Balonowe (Schlesisches Ballon-Wettfliege). Zrezygnowano z lotów długodystansowych i ustalono, że każdy z lotów powinien mieć co najmniej trzygodzinny przebieg.

Można znaleźć relację z dziennika „Liegnitzer Tageblatt”, w której tak opisywany był jeden z lotów: „’Windsbraut Liegnitz’ wylądowała bardzo gładko po czterogodzinnym locie na polach Hrabiego von Schweidnitz w Wenig-Mohnau (Mianów Mały) przy Mettkau (Mietków). Podróż była ciągła i na wysokości od 500 do 750 metrów ponad Wahlstatt (Legnickie Pole), Groß-Wandriß (Wądroże Wielkie), Gäbersdorf (Udanin), Berthelsdorf (Uniemyśl), Rauske (Rusko) i Saarau (Żarów). Lotowi towarzyszyły wiwaty mieszkańców wiosek. Słońce gorąco przypiekało, nie powiał żaden wiaterek, tylko raz, kiedy balon wleciał w dwie warstwy powietrza, załoga odczuła chłodzący powiew. Wyjątkowo interesujące było obserwowanie trzech pozostałych balonów, z których dwa zaczęły wkrótce lecieć zdecydowanie wyżej, a jeden całkowicie zszedł z kursu i pozostał długo w niskich rejonach.
'Windsbraut' utrzymała prowadzenie do samego końca; bez problemu mogła po przewidzianych trzech godzinach wylądować i dowódcy Profesorowi Dr Abeggowi przynieść pierwszą nagrodę za rekord w dystansie; lecz pasażerowie kontynuowali podróż tak długo aż zapadły ciemności. Jednak lot ciągły w nocy był wykluczony, ponieważ z 19 worków balastu już 11 zostało zrzuconych do godziny pół do ósmej. Maksymalna wysokość wynosiła 1570 metrów”[1].

Na brzegu Młynówki i Kaczawy oraz w okolicznych miejscowościach świadkami owych niecodziennych wydarzeń były dziesiątki tysięcy mieszkańców Dolnego Śląska, a także wielu przyjezdnych.

Obszerną relację można przeczytać pod tym linkiem.