W 1453 r. po wystąpieniach Jana Kapistrana, którego kazania przyczyniły się do wzniecenia nastrojów antysemickich we Wrocławiu i licznych miejscowościach regionu, doszło do wystąpień przeciw Żydom. Według źródeł 3 sierpnia 1453 r. we Wrocławiu  na stosie spalono 88 osób, natomiast 13 sierpnia (według innych źródeł 15 sierpnia) doszło do podobnych wydarzeń w Świdnicy, gdzie lokalną społeczność żydowską oskarżono o sprofanowanie hostii i zatrucie wody w studniach.

„13 sierpnia 1453 roku spalono na stosie w Świdnicy 10 mężczyzn i 7 kobiet. Po tym przerażającym akcie barbarzyństwa wygnano wszystkich pozostałych Żydów z miasta, przy okazji przejmując ich mienie. Od tego momentu w Świdnicy nie osiedlił się żaden wyznawca judaizmu aż do 1799 roku. Król Czech Władysław Pogrobowiec (1453-1457) w tych wstrząsających wydarzeniach wziął stronę prześladowców”[1].

Gmina żydowska w Świdnicy należała do największych i najbardziej licznych na Śląsku. „Średniowieczna dzielnica żydowska zlokalizowana była pomiędzy ul. Zakonnic (obecnie Siostrzaną), a Bednarską (obecnie Teatralną) – stanowiła ciąg równoległy do północnej pierzei Rynku i początku ul. Wysokiej (obecnie Pułaskiego). Drugim skupiskiem żydowskim była ul. Garncarska zwana żydowską (obecnie Budowlana).

Gmina Żydowska w Świdnicy posiadała szczególny status – jako instytucja posiadała dużą autonomię administracyjno-organizacyjną i religijną. W mieście zamieszkali wybitni uczeni żydowscy i rabini (m.in. uczony Ozer i rabin Dawid)”.