5 października 1908 r. po dwóch latach od rozpoczęcia budowy we Wrocławiu oddano do użytku dwie hale targowe (Martkhalle I, II). Pierwsza o powierzchni 3776 m2 została zlokalizowana przy u. Piaskowej 17, druga, nieco mniejsza (nieistniejąca) o pow. 3500 m2 mieściła się przy ul. Kolejowej 43-45. Obiekty zaprojektowane przez Richarda Plüddemanna i Heinricha Küstera. W dniu przekazania obu hal do użytku przestały funkcjonować inne otwarte targowiska w mieście (zostały zlikwidowane).

„Budowla założona jest na planie prostokąta, jednoprzestrzenna o konstrukcji składającej się z 6 parabolicznych wiązarów żelbetowych o rozpiętości 19 i wysokości ponad 17 metrów, połączonych poprzecznie kratowymi belkami. Wrocławska Hala Targowa była jedną z pierwszych w Europie, w których zastosowano żelbetową konstrukcję parabolicznych łuków. Heinrich Küster zapoczątkował w tym mieście ‘triumf betonu’ i dał asumpt do coraz ciekawszych rozwiązań i zastosowań tego materiału w konstrukcji architektonicznej”[1]. Zastosowany wewnątrz beton nie został przykryty warstwą tynku (widoczne są m.in. odciski drewnianego szalunku). Pod względem pozostawienia tego materiału odsłoniętym można doszukiwać się podobieństwa z późniejszą Halą Stulecia, ale prawdziwym nowatorstwem wrocławskich hal targowych była wspomniana wcześniej konstrukcja nośna, która przewyższała podobne rozwiązania konstrukcyjne z lat 20. XX w.

Uszkodzona, lecz niedotknięta poważniejszymi skutkami działań wojennych Hala Targowa I tuż po wojnie została przywrócona do użytku i funkcjonuje zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, w odróżnieniu od niemal bliźniaczego obiektu przy ul. Kolejowej, który został poważnie zniszczony podczas obrony Festung Breslau. Drugą, nieistniejącą halę wyburzono w 1973 r.