W Domu Rzemiosła odbudowanym w latach 1947-48 przez głogowskich rzemieślników otwarto kino Bolko.
[ więcej ]5 maja 1945 w legnickim kinie Polonia odbył się pierwszy pokaz filmowy na Dolnym Śląsku po II wojnie światowej.
[ więcej ]16 maja 1983 r. na ekrany polskich kin wszedł „Wielki Szu”, który okazał się wówczas frekwencyjnym hitem (2 mln widzów).
[ więcej ]„Do sennego prowincjonalnego miasteczka przybywa Kowalski-Malinowski” – tak najczęściej zaczynają się opisy „Salta” Tadeusza Konwickiego, którego premierę kinową datuje się na 11.06.1965 r.
[ więcej ]Film Kieślowskiego otworzył WFF we Wrocławiu na nurt kina społecznego, w którym twórcy przyglądając się małym lokalnym problemom, mówią tak naprawdę o całym kraju. W tamtym czasie wrocławska Wytwórnia dała światu niejeden zaangażowany film spod ręki twórców młodego pokolenia, by wspomnieć „Indeks” i „Kung-fu” Janusza Kijowskiego, „Wodzireja” Feliksa Falka, „Zdjęcia próbne” Agnieszki Holland, Jerzego Domaradzkiego i Pawła Kędzierskiego czy „Powrót” Filipa Bajona.
[ więcej ]
Złote Koło powstało na początku lat 70. (premiera: 22 IV 1971 roku) w Zespole Filmowym „Nike” na zlecenie Telewizji Polskiej. W jego realizację zaangażowani byli twórcy mający spore doświadczenie filmowe, także w dziedzinie gatunków popularnych: reżyserował Stanisław Wohl (wcześniej pracujący m.in. jako scenarzysta Czterech pancernych i psa), a za scenariusz odpowiadał Aleksander Ścibor-Rylski, reżyser i scenarzysta m.in. kryminału Morderca zostawia ślad (1967). Również obsada składała się z aktorów znanych i cenionych, główną rolę powierzono Tadeuszowi Janczarowi, pojawiali się również Zdzisław Maklakiewicz czy Katarzyna Łaniewska.
[ więcej ]
Andrzej Wajda zrealizował swój pełnometrażowy debiut fabularny w 1954 roku we wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. Już sam tytuł – Pokolenie – pokazuje, że dzieło realizowane było z dużymi ambicjami. W historii polskiego kina debiut Wajdy zajmuje ważne miejsce i stanowi zapowiedź nurtu szkoły polskiej. Ta ekranizacja powieści Bohdana Czeszki opowiada o młodych partyzantach Gwardii Ludowej, walczącej w konspiracji z hitlerowskim okupantem.
[ więcej ]To jeden z pierwszych filmów z WFF realizowanych na ulicach miasta, w kadrach wciąż widać wojenne zniszczenia. Plenerami do zdjęć były m.in. ulice Barlickiego i Ptasia, gdzie filmowano sceny wędrówki Kuby przez miasto. Zdjęcia do filmu powstawały także w Kłodzku, co jest kolejnym dolnośląskim akcentem – nakręcono tutaj scenę bójki głównego bohatera (obok tunelu przy kościele WNMP), a pijany Kuba po wyjściu z baru zostaje porzucony przez kompanów przy ul. Czeskiej.
[ więcej ]
Film kręcono w całości we wrocławskich plenerach, co nie umknie uwadze widzów podczas seansu. W czołówce filmowanej z lotu ptaka widzimy m.in. Halę Ludową czy też Most Grunwaldzki. Cała fabuła, momentami dość luźna i nie domknięta jest dla reżysera przede wszystkim pretekstem, aby utrwalić na filmowej taśmie Wrocław z powojennego kilkunastolecia, miasto, które zaczyna się dynamicznie zmieniać i na stałe staje się domem dla przybyszów z innych miejsc. Lenartowicz starał się chwytać kamerą esencję miasta, a zarazem budować na potrzeby kina swój własny Wrocław. Otóż twórca wyraźnie tuszuje w swoim filmie wojenne zniszczenia. A w momencie realizacji zdjęć miasto nie było jeszcze w pełni odbudowane po wojennym ciosie.
[ więcej ]
Niezwykłe jest to, że film, choć krajobrazem doskonale imituje andaluzyjskie pejzaże, został zrealizowany w Polsce – w latach 60. Has nie miał możliwości, by kręcić w Hiszpanii. I choć to Jura Krakowsko-Częstochowska ofiarowała swoje plenery, wspomnieć należy, że część zdjęć powstała także we Wrocławiu. W okolicy kąpieliska Morskie Oko wybudowano dekoracje imitujące Madryt. Powstały tu sceny z gospodą, kościołem czy placem Słońca. Zdjęcia realizowano także w Parku Szczytnickim. Filmowe wnętrza powstały we wrocławskim studiu, a pracował przy nich m.in. Tadeusz Kosarewicz. Wiele z filmowych kostiumów po dziś dzień jest przechowywana w dawnej WFF. Muzyka Krzysztofa Pendereckiego, chwilami niepokojąca, potęguje tylko nastrój tajemniczości.
[ więcej ]
Trudno wskazać polski film, przy którym burzliwy proces realizacji tak bardzo zaciążył nad końcowym efektem. Produkcja „Na srebrnym globie” trwała blisko dwanaście lat, kilkakrotnie była przerywana. Ostatecznie Andrzej Żuławski zmontował fragmenty dzieła, a o brakujących scenach zdecydował się opowiedzieć spoza kadru. Niezwykle istotną rolę w powstawaniu tego filmu odegrała wrocławska Wytwórnia Filmów Fabularnych.
[ więcej ]
Zdjęcia do filmu realizowano w okolicach dolnośląskiej Twardogóry, gdzie ekipa odnalazła wiejskie plenery dobrze pasujące do wizji Kolskiego. Część zdjęć powstała również w Drągowie (okolice Twardogóry). Tutaj między innymi ulokowano chatę Jańcia Wodnika, którą bez problemu możemy rozpoznać po dziś dzień. Zdjęcia kręcono także w leżących opodal Twardogóry Grabku, Łazisku czy Goszczu. W tym spokojnym, niemal sielskim krajobrazie rozgrywa się wręcz metafizyczny moralitet na temat najważniejszych wartości – wiary, miłości i prostego życia. To bez wątpienia jeden z najciekawszych filmów zrealizowanych przez Jana Jakuba Kolskiego, obraz spotkał się z ciepłym przyjęciem krytyki, a tytułowy Jańcio Wodnik został patronem Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Filmowej "Prowincjonalia".
[ więcej ]
Film opowiada o trudnej konfrontacji nieślubnego syna z ojcem, który jest znienawidzonym i słynącym w całym Rotterdamie z bezwzględności komornikiem. Akcja dzieje się w na przełomie lat 20. i 30. XX wieku. Chłopak, wychowywany przez matkę wyrasta na ambitnego młodzieńca i postanawia zostać prawnikiem. Chce za wszelką cenę udowodnić swoją wartość ojcu, którego nienawidzi. Jednak ten zdaje się prześladować syna na każdym kroku, co prowadzi do niebezpiecznej rywalizacji, z której tylko jeden z nich może wyjść jako zwycięzca. Cała historia opowiedziana została za pomocą intrygujących retrospekcji. Zwraca także uwagę kunsztowne wizualne dopracowanie filmu: wywołujące dreszczyk niepokoju u widza zdjęcia Rogiera Stoffersa przyniosły operatorowi nagrodę podczas festiwalu Camerimage. Oko cieszy też scenografia przygotowana przez Rafała Waltenbergera, mieszkającego i pracującego od lat we Wrocławiu i renomowanego dzięki pracy przy produkcjach WFF.
[ więcej ]
Położony na Pogórzu Izerskim Lubomierz związał swój pomysł na promocję i rozwój turystyki właśnie z filmem „Sami swoi”. Temu chociażby służy otwarte w 1996 roku Muzeum Kargula i Pawlaka czy odsłonięcie pomnika bohaterów filmu oraz odbywający się od 1997 roku Festiwal Filmów Komediowych. Dzięki tym działaniom można uznać Lubomierz za ważny punkt na szlaku filmowej turystyki po Dolnym Śląsku. Wokół filmowego mitu „Samych swoich” zbudowano tożsamość miasta, a zorganizowanie festiwalu przełożyło się na wzrost liczby przyjeżdżających turystów. Choć kilka ciekawych zabytków (np. Ratusz) oraz znaczące zróżnicowanie wysokości względnej w obszarze miasta, typowe dla miast położonych na górskim obszarze, wyróżniają Lubomierz spośród podobnych ośrodków, to i tak na zawsze będzie kojarzył się już z Kargulem i Pawlakiem.
[ więcej ]
Agnieszka Holland w 1971 roku ukończyła studia na Wydziale Filmowym i Telewizyjnym Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze (FAMU). Swój pierwszy film, „Zdjęcia próbne”, zrealizowała we Wrocławiu. Tu również reżyserka nakręciła jedno ze swych najważniejszych dzieł – „Kobietę samotną”.
[ więcej ]
Zdjęcia do filmu realizowano we Wrocławiu. Wyraźnie widać w nich jeszcze wojenne zniszczenia miasta. Plenerami były m.in. ulica Nasypowa (scena ucieczki rannego Maćka przed żołnierzami), kościół przy ul. Św. Mikołaja czy ul. Franciszkańska. Słynną symboliczną scenę śmierci głównego bohatera kręcono na wysypisku śmieci, w miejscu, gdzie dziś znajduje się wrocławski aquapark. W kadrach możemy także dostrzec wiadukt kolejowy od ul. Zielińskiego i od ul. Komandorskiej czy ul. Bogusławskiego. W atelier wrocławskiej Wytwórni Filmowej zbudowano konstrukcję filmowego hotelu Monopol, który posłużył za główną scenografię filmu. W zbiorach dzisiejszej CeTA znajdują się kostiumy z film, m.in. ubiór głównego bohatera. Za filmowy plener posłużyła także dolnośląska Trzebnica. Sceny kręcono tutaj w pobliżu Kaplicy Świętej Jadwigi Śląskiej.
[ więcej ]
Kutz nadał swojemu filmowi bardzo ciekawą, wręcz afabularną formułę. Skupia się nie tyle na wydarzeniach, co na klimacie opowieści i psychologii głównych postaci. Złożone emocje, jakie towarzyszą historii miłosnej, skontrapunktowane są surowością i wręcz minimalizmem w scenografii. Całość znakomicie dopełniają czarno-białe, doskonale pasujące do opowieści zdjęcia Jerzego Wójcika. Plenerowe zdjęcia do filmu kręcone były w Bystrzycy Kłodzkiej, grającej – zgodnie ze swoją historią – poniemieckie miasteczko na zachodnich kresach Polski.
[ więcej ]
