„Układ między PRL i RFN o podstawach normalizacji ich stosunków wzajemnych” – to brzmienie umowy międzynarodowej pomiędzy rządami Polskiej Republiki Ludowej a Republiką Federalną Niemiec, którą 25 lat po wojnie podpisali w Warszawie premier Józef Cyrankiewicz i kanclerz Willy Brandt oraz ministrowie spraw zagranicznych obu krajów. Podstawą tego podpisanego 7 grudnia 1970 r. dokumentu było stwierdzenie, że „nienaruszalność granic i poszanowanie integralności terytorialnej i suwerenności wszystkich państw w Europie w ich obecnych granicach jest podstawowym warunkiem pokoju”[1]. Był to pierwszy oficjalny dokument tej rangi od tzw. układu zgorzeleckiego z 1950 r. (więcej pod tym linkiem). W ten sposób polskie granice zachodnie zostały jednoznacznie uznane w sposób nie pozostawiający wątpliwości co do trwałości tych orzeczeń.

Do historii przeszedł szeroko komentowany gest Willy'ego Brandta, który w dniu podpisania umowy uklękł przed Pomnikiem Bohaterów Getta w Warszawie.

„17 maja 1972 r. po burzliwej debacie izba niższa parlamentu RFN, w której większość miała koalicja socjaldemokratów i liberałów (SPD i FDP), ratyfikowała układ o normalizacji stosunków z Polską podpisany w grudniu 1970 r. (248 głosów za, 238 wstrzymujących się, 10 przeciw)[2]”.