Niespotykane opady śniegu zanotowano tego dnia w Lubawce, Miedziance i Kowarach. Skala tego zjawiska była szczególna, ale obszary Karkonoszy czy podnóży Sudetów nigdy nie stanowiły w dawnych jednostkowego przypadku w tej części Europy. 

W dawnych czasach, jeśli wierzyć kronikom. długotrwałe opady deszczu - funkcjonujące pod nazwą słoty - utrzymywały się niezwykle długo.
1221 r: "od świąt Wielkanocnych, aż do jesieni padające deszcze i słoty, sprawiły takie wylewy rzek, że od nadzwyczajnego wód wezbrania lękano się w kraju prawdziwego prawie potopu"[1].
1253 r: „od Wielkanocy [tj. 20 kwietnia] do dnia apostoła Jakuba [tj. 25 lipca] bezustannie padały w nocy i w dzień deszcze i był tak duży wylew wód, że ponad wieloma drogami oraz polami można było żeglować”[2]. 

Kroniki wielokrotnie wzmiankowały ten typ klęsk żywiołowych, skutkujących częstokroć powodziami.

Zob. też: Romuald M. Łuczyński, Chronologia dziejów Dolnego Śląska, Atut, Wrocław 2006.