Studio Pantomimy przy Państwowych Teatrach Dramatycznych – pod taką nazwą rozpoczął swoją działalność dzisiejszy Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego. 4 listopada 1956 r. na deskach Teatru Polskiego przy ul. Zapolskiej miał miejsce premierowy pokaz spektakli programu nowej inicjatywy. Grupa mimów pod kierownictwem Henryka Tomaszewskiego wystawiła wówczas m.in. ”Dzwonnika z Notre-Dame wg V. Hugo, „Płaszcz” wg M. Gogola czy „Bajkę o Murzynku”.

„W pierwszym programie wystąpiło prawie dwudziestu, m.in.: Stanisław Brzozowski, Jerzy Fornal, Elżbieta Jaroszewicz, Zdzisław Kapuściński, Anatol Krupa, Ałła Laskowska, Janusz Okniński (Murzynek), Wiktor Paszun (Naczelnik), Janusz Pieczuro, Zdzisława Ślesarow (tytułowa Złota Królewna), Irena Szymkiewicz (Cyganka), Jan Uryga (tytułowy Dzwonnik Ouasimodo). Henryk Tomaszewski – założyciel Studia i reżyser – brał na siebie najtrudniejsze partie, z Akakiuszem z ‘Płaszcza’ na czele”[1].

Jak przyjęto działalność nowo powstałego Studia? „Recenzje nie były entuzjastyczne czy krzepiące chociaż. Więcej w nich było zdziwień, pytań niż merytorycznych ocen. Ale gdy tylko pojawiły się pierwsze zagraniczne opinie, które potraktowały próby poszukiwań własnej drogi artystycznej odmiennej od tego, co znali, jako zjawisko oryginalne, a na pewno intrygujące, to nasi sędziowie od teatru też zmienili sposób patrzenia na pantomimę Tomaszewskiego. Mniej było zdziwień, a więcej podziwu. Złote medale w Moskwie za ‘Płaszcz’ w roku 1957 musiały zrobić w Polsce wrażenie. Rok później wrocławskimi mimami zachwycali się w Budapeszcie bratankowie Węgrzy, w tym samym 1958 roku nasi artyści podbili Londyn”[2].

Światowy rozgłos przyczynił się do tego, że 1 stycznia 1958 r. Studio Pantomimy zostało przekształcone w dotowany teatr zawodowy, funkcjonując początkowo jako Miejski Teatr Pantomimy, który rok później działał już pod nazwą „Wrocławski Teatr Pantomimy”.