Historia gmachu teatru w Legnicy sięga końca 1842 r., kiedy zainaugurowano działalność sceniczną w okazałym obiekcie zaprojektowanym przez Carla Langhansa Młodszego, który za punkt odniesienia architektonicznego obrał florencki pałac Strozzich. „Inspiracja tradycją patrycjuszowskiego pałacu bankierskiego renesansowej Florencji było bezsprzecznie świadomym wyborem Langhansa. Odwołał się w ten sposób do historycznej genealogii miejsca i kulturowej tożsamości śląskiego patrycjatu. Trzeba jednak pamiętać, że w okresie, w którym powstał gmach teatru legnickiego, wzorowanie się na palazzo quatrocentesco i przekształcanie go nie zawsze było wynikiem bezpośredniego nawiązania do form architektury włoskiego renesansu”[1]. W roku 1944 r. teatr zamknięto, po wojnie obiekt został spustoszony, ale wkrótce zainstalowała się tam scena stworzona z zespołu aktorskiego z ukraińskiego Charkowa. „Otworzywszy ciąg występów bogato zainscenizowaną amerykańską rewią, radziecki teatr w Legnicy grał przez blisko dwadzieścia lat, zdobywając – mimo ówczesnej sowietofobii – uznanie dla kunsztu wykonawców i realizatorów. Polakom pozostały inicjatywy amatorskie”[2]. 

W związku podniesieniem Legnicy do rangi siedziby województwa w 1975 r., wzrosły tym samym możliwości rozszerzenia oferty kulturalnej miasta o polską scenę teatralną. „Zabezpieczywszy na ten cel odpowiednie fundusze, rozpoczęto poszukiwania kadr i remont gmachu, bezceremonialnie zacierając przy tym neoklasyczny polor wnętrz. W trakcie trwającej niemal rok pracy (pracowali tu także więźniowie) boleśnie odczuwano niedostatki gospodarki centralnie planowanej: permanentne kłopoty z zaopatrzeniem nie pozwalały dotrzymywać terminów – wielu kierowników i dyrektorów przypłaciło to zwolnieniami ze stanowisk. Fasadę teatru malowano na wariata w noc przed oficjalnym otwarciem; ludzie stali na strażackich drabinach, podstawionych z rozkazu wojewody”[3]. 27 listopada 1977 r. premierą „Lata w Nohans” na podstawie Jarosława Iwaszkiewicza otwarto Teatr Dramatyczny funkcjonujący na Rynku pod numerem 39.