Powódź z 1997 r. uznaje się za najbardziej dotkliwą w skutkach w historii ziemi kłodzkiej, ale ten typ klęski żywiołowej wiele wieków wcześniej wpisał się w dzieje Kłodzka i okolicznych miejscowości (m.in. 19-20.06.1883 r. niszczycielska fala powodziowa dokonała wielu spustoszeń w Kotlinie Kłodzkiej). Największe nieszczęścia związane z wezbraniami Nysy Kłodzkiej i jej dopływów miały miejsce w latach: 1270, 1310, 1387, 1400, 1463, 1475, 1501, 1598, 1622, 1729, 1736, 1783, 1813, 1829, 1854, 1879, 1888, 1999, 1903, 1938 (spośród 70 udokumentowanych powodzi).

„Przez całe wieki ochrona przeciwpowodziowa była skupiona głównie na ochronie Kłodzka, największego ośrodka przemysłowego, kulturalnego i administracyjnego tego regionu. Co prawda kolejne powodzie, zwłaszcza te w XX wieku przyczyniały się do opracowania nowych koncepcji ochrony przed powodzią, jednak problem ten aktualny jest do dnia dzisiejszego. W celu przeciwdziałania katastrofalnym skutkom powodzi i regulowania wielkości fali powodziowej, po wielkiej powodzi w 1903 r., zbudowano 2 suche zbiorniki przeciwpowodziowe w Międzygórzu na Wilczce oraz w Stroniu Śląskim na Morawce. Warunki, jakie panują w ziemi kłodzkiej, w znacznym stopniu ograniczają możliwość przeciwdziałania skutkom, jakie te powodzie wywołują, zwłaszcza iż na potokach i rzekach górskich mają one gwałtowny charakter. Nagłe i szybkie zmiany w korytach rzek utrudniają wczesne ostrzeganie i ewakuację ludności z terenów zagrożonych. Z uwagi na specyfikę rejonów górskich, gdzie doliny są zwarte i nie ma miejsca na budowę wałów i polderów zalewowych, jedynym możliwym rozwiązaniem wydaje się budowa zbiorników przeciwpowodziowych na rzekach”[1].

Jak sytuacja przedstawiała się w czasach późniejszych?

„Wiek XX rozpoczął się katastrofalną powodzią w 1903 roku. Następną była powódź opadowa w 1938 roku (zalanie Kłodzka ponad 7 metrową falą powodziową, dworzec kolejowy został przykryty warstwą 1,75 m osadu powodziowego). Według Günthera Grögera w dolinie Białej Lądeckiej wysokość wody wynosiła około 2.00 m. Następne powodzie wystąpiły w latach 1952, 1967, 1970, 1972, 1977 oraz 1997 roku.

Określenie częstości występowania powodzi katastrofalnych na Ziemi Kłodzkiej we wcześniejszych stuleciach jest bardzo trudne ze względu na fragmentaryczną dokumentację. Jednakże na podstawie posiadanych materiałów możemy określić częstość ich występowania w sposób uśredniony: w XV wieku, co 31 lat, w wieku XVI, co 29 lat, w XVII i XVIII wieku, co 55 lat, w wieku XIX, co17 lat. Wiek XX ze względu na prowadzoną instrumentalną rejestrację (w 1901 roku powstały posterunki wodowskazowe w Kłodzku na Nysie Kłodzkiej oraz w Lądku Zdroju na Białej Lądeckiej) oraz naukową obserwację, pozwala z dużą dokładnością stwierdzić, iż wezbrania przekraczające stany alarmowe występowały, co 18 lat na Nysie Kłodzkiej oraz co 29 lat na Białej Lądeckiej[2]”.