O 10 metrów krótsza niż pierwotnie zaprojektowano (wg proj. prof. Stanisława Hempla) jest dziś wrocławska Iglica, którą ustawiono w pobliżu ówczesnej Hali Ludowej 3 lipca 1948 r. Dziś mierzy 96 m i waży 44 tony, ale do 20 lipca 1948 r. jej wysokość wynosiła dokładnie 106 m. To właśnie w przeddzień otwarcia Wystawy Ziem Odzyskanych przez Wrocław przeszła gwałtowna burza, a w wyniku uderzenia pioruna zniszczeniu uległa szpica obiektu wraz z mechanizmem obrotowych luster, których cześć spadła na ziemię.

„12-13 października 1948 roku zdjęto z Iglicy pozostałości systemu luster, wraz z końcowym odcinkiem masztu. Dokonali tego dwaj wrocławscy studenci: Wojciech Niedziałka (student socjologii UJ) i Zbigniew Jaworowski(student medycyny UJ) – członkowie klubu wysokogórskiego. Wspinaczka nowatorską techniką podciągową przy pomocy lin i pętli trwała w sumie 24 godziny i 15 minut (częściowo w deszczu, w większości przy wietrze), a demontaż uszkodzonych elementów - kolejnych 6 godzin!”[1].

W 1964 r. Iglicę o trójnożnej podstawie ustawiono w pozycji leżącej, konserwując ją i skracając na stałe jej zwieńczenie.