Biogram

Tadeusz Broniewski (1894-1976) – architekt, historyk i krytyk architektury, wykładowca akademicki, konserwator zabytków architektury, jeden z budowniczych powojennego Wrocławia. W 1946 r. objął Katedrę Historii Architektury na Politechnice Wrocławskiej. Dwukrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury (1949-1951, 1958-1960). Od 1956 r. profesor; wśród jego studentów byli m.in. Olgierd Czerner i Tadeusz Zipser.

„Był poliglotą: język angielski, francuski, niemiecki i rosyjski. Był skrupulatnym badaczem, wyjątkowym znawcą staroniemieckiego języka, a więc też tłumaczem (szesnastowieczne teksty Dürera i Stenusa), autorem wielu prac naukowych. Jego wspaniałe rysunki kredą na tablicy wyczarowały: rzuty, przekroje, elewacje oraz perspektywy wnętrz i aksonometrie wielu światowych zabytków – były ilustracją do wypowiedzi, które wyczerpująco wprowadzały w ogólne problemy konstrukcyjne, materiałowe i stylistyczne architektury. To był cenny wkład Profesora, przybliżający w sposób niezwykle klarowny dziedzictwo architektury światowej. Jaka szkoda, że nie zostały utrwalone na taśmie filmowej – wielka to strata, bo był to popis znakomitego rysownika i niezapomnianego przez swych studentów wykładowcy”[1].

Był współredaktorem „Sztuki Wrocławia” oraz serii wydawniczej „Śląsk w zabytkach sztuki” (tomy „Trzebnica” i „Kłodzko”). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski oraz tytułem Budowniczego Wrocławia (1959). Został pochowany na cmentarzu przy ul. Smętnej we Wrocławiu.

Przeczytaj więcej pod tym linkiem.

Twórczość

Dorobek architektoniczny:

– Projekt i realizacja gmachu Chemii Politechniki Wrocławskiej;
– Odbudowa kościoła św. Marii Magdaleny we Wrocławiu;
– Odbudowa renesansowego ratusza w Lubaniu;
– Odbudowa budynku Biblioteki Uniwersyteckiej na Piasku we Wrocławiu;
– Autor rozbudowy Gmachu Głównego Politechniki Wrocławskiej.

Publikacje:

– „Historia architektury w zarysie” (1959);
– „Architektura dla wszystkich” (1963-69, 5 tomów).