Z tomu Rwane linie

* * *

Utopiłem głowę w rozpiętych dłoniach;

po pierwsze rozpoznanie ciszy

rodzi  dźwięk, gdy opuszczam ramiona

ku odejściu są moje pola, pola słońc

przywoływanych przez dziecko

coraz uboższym ruchem warg;

odrysowało cień na piasku, żebym nie zapomniał

spod którego jestem słońca, do którego odszedłem

z krtanią obwiązaną świtem;

odkąd krok, odkąd jestem

nie dopitym światłem

* * *

Który swa winę jak chleb lamię

i dzielę między siebie

Który się utraciłem w przebudzeniu

i pozostałem nagi

który ze wszystkich stron nadchodzę

gdyż jestem od początku ciemności

do początku światła

który jak w ostudzoną w kamieniu twarz

powracam

* * *

Owijam jej stopy,

nie wie, że tylko patrzę na nie;

sami ogrodem, ta wilgoć

nie jest obcą, tulę ją, coraz częściej, mocniej

i znów za późno; jest martwa; podobna ziemi

nie chce przyjąć, przebiera małymi palcami, tłoczy

powietrze. I dopóki serce

i to, co tak szarpie;

jest niby córką, boję się, że nie dobudzę

spokoju, że odchodzę. Teraz pochylona

mokrą łuną rozrywa

serce, ten zaledwie dźwięk; serce jest nagie

z tomu Księga trosk

* * *

Rozgarniam ściany pokoju

i widzę cię wmazaną w szybę

jak szumisz

kiedy się zbliżam

zamkniętą w nagłym spojrzeniu

odwracasz wzrok

wtedy zawiązuje palce

na przegubie twej ręki

i słyszę pulsowanie głębin

słyszę

jak wieje spłoszone z rąk ziarno

Rozdwojeni

Szpital, co odsłonił umysł, by złożyć sen

w rozdwojonych, noc, co jarzy owoc, przeciąga słońce

i strząsa wianek w pokoju zaślubin

gdzie niegdyś wzrok odrzucał, by niecić

zdyszany śmiech za jasnowłosym splotem –

żywe do śmiertelnego wraca, całun roztula w żagiel

niemowlę, które sen twój budzi, dziewczyna;

w glosach położnych, by udzielić matki, sen,

co jarzy noc w rozdwojonych – widmo burzy, żaru

chłopak, co rozpuszcza wiatr, sieć podźwiga z mułu

i dzień kojarzy z nocą. Doliną zgody, oddania:

ciepła nawałnica, wir z ziaren, huragan sennych piasków

wskroś zbudzonych sal, niemowlę, które świt odbiera

Rafał Brasse